Człowiek, który pokochał Yngvego - Tore Renberg

Melpomene

Przyznam, że czuję się zaintrygowana tą książką, bo opis brzmi naprawdę ciekawie. Zachęca przede wszystkim główny bohater (mm) i to, jak potoczy się jego znajomość z Yngvem. Może nawet kupię (;

aleey

Skończyłam właśnie czytać. Cieszę się, że mam tę książkę na własność, bo jest niesamowita. Tutaj moja recenzja :

Na tę książkę czekałam właściwie od momentu, w którym dowiedziałam się, że zostanie wydana w języku polskim, czyli od początku maja. Próbowałam ją znaleźć przez prawie dwa miesiące, aż w końcu koleżanka Aleksandra kupiła mi ją na urodziny. Mojego szczęścia w chwili otwarcia prezentu nie sposób opisać. Właściwie nie wiem, dlaczego byłam tak niesamowicie napalona na tę książkę, ale zaczęłam ją czytać, kiedy tylko znalazłam na to chwilę. Skończyłam tego samego dnia.

Wyobraźcie sobie czasy, kiedy internet właściwie nie istnieje, a komputer jest urządzeniem z jedną ważną opcją, używanym przez nielicznych ludzi zamiast maszyny do pisania. Czasy, w których nie liczy się, ilu masz znajomych na facebooku. Główny bohater powieści – Jarle jest typowym nastoletnim buntownikiem lat dziewięćdziesiątych. Na każde ‘tak’ swoich rówieśników reaguje słowem ‘nie’. Dla Jarlego liczy się polityka, rock i seks. Stara się tylko nie być taki, jak inni. Jednak nagle wszystko w jego życiu całkowicie się zmienia, kiedy w szkole pojawia się nowy uczeń – Yngve. Jarle za wszelką cenę próbuje poznać bliżej pięknego chłopca, który różni się od niego właściwie wszystkim. Yngve słucha popu, gra w tenisa i kocha starożytny Egipt. Mimo, że Jarle ma dziewczynę, nie może przestać myśleć o Yngvem. Teraz tylko Yngve się liczy.

Prawdę mówiąc, ta książka całkowicie spełniła moje oczekiwania, jeśli chodzi o to, jak świetną lekturą była. Jedynie Jarle przez większość czasu okropnie mnie irytował. I jego przyjaciel – Helge. Właściwie wszyscy bohaterowie oprócz Yngvego wydawali się tak strasznie ograniczeni i głupi, ale w końcu zrozumiałam, że tak to właśnie miało zostać pokazane. Yngve był tak wyjątkowy, bo nie był ‘normalny’. Dlatego właśnie tak zainteresował Jarlego i dlatego Jarle potrafił go pokochać.

Wiele przemyśleń Jarlego bardzo przypominało mi moje, chociaż i tak przez większość czasu uważałam go za idiotę (pewnie kiedy popatrzyłabym na siebie z czyjejś perspektywy, to moja reakcja byłaby podobna). Szczególnie w momencie, kiedy poszli na tę imprezę i powiedział Yngvemu, że go kocha. To była chyba najbardziej dramatyczna scena w całej powieści, najbardziej zapadła mi w pamięć i w tym momencie najbardziej miałam ochotę powiedzieć na głos „Jarle, ty debilu!”.

Przy zakończeniu płakałam, chociaż już dawno nie zdarzyło mi się to podczas czytania książki. Właściwie ostatnio przy tym, jak umarł Syriusz w serii o Harrym Potterze, odkąd czytałam tamten fragment minęło już kilka lat. Nie wiem właściwie dlaczego, ale cały czas czułam, że ten koniec nie jest szczęśliwy, chociaż przecież Jarle w końcu zrobił to, czego chciał od początku.

Kolejna książka z wątkiem dotyczącym homoseksualizmu, która niesamowicie mi się spodobała. Nie wiem, te książki mają w sobie coś takiego, co mnie do nich przyciąga. Może to, że nigdy nie będę facetem, a chciałabym? Gdybym była facetem, pewnie nadal byłabym biseksualna. I Jarle dlatego całkiem spodobał mi się jako postać. To prawda, irytował mnie okropnie, ale takie postacie też można lubić. Wzbudzają emocje, a to jest w książkach najważniejsze. Na tym polega czytanie – na odbieraniu emocji, między innymi tych, których my sami nigdy nie doświadczyliśmy. Książki uczą, a ta nauczyła mnie dużo, podczas tych trzech godzin, w trakcie których ją przeczytałam.