Teatr na ulicy Teatralnej

aleey

Chyba najkrótszy tekst ze wszystkich przeze mnie napisanych, ale całkiem go lubię (co jest dość dziwne, bo większości opowiadań nie jestem pewna). Może to dlatego, że Karol jest cały czas w mojej głowie, a nie mogę przelać nic z tego na klawiaturę. To jest jedyne, co udało mi się napisać na ten temat. Zapraszam do czytania, jeśli macie ochotę ;).

Teatr na ulicy Teatralnej

Kurtyna odsuwa się powoli w lewo ukazując fragment sceny. Odsuń się jeszcze troszeczkę w lewo, czerwony wodospadzie. Kurtyna słucha, jak potulne zwierzątko, nie chcąc urazić swojego pana. Karol patrzy przed siebie. Nigdy w dół. Nigdy nie patrzy na publiczność. Gra dla sztuki, gra dla światła, dla sceny. Dla swojego Pana, swojego Mistrza.
- I oto jestem – wypluwa powoli słowa, jakby brzydził się ich ponad wszystko. – Stworzony z tego, z czego mój Mistrz chciał mnie uczynić. Z tego, co łaskaw był mi dać. To wszystko, co mam, to wszystko, co mieć mogę. – Wchodzi na podwyższenie i czeka. Czeka, aż jego prawa ręka uniesie się bezwładnie w górę. Następnie lewa, a potem cały leci w górę, jakby nigdy nie robił nic poza tym. Gdy widzowie już nie mogą go dostrzec, słyszy oklaski. Ale one go nie obchodzą. Wystarczy, że wie to, co wiedzieć powinien, że potrafi idealnie zagrać swoją rolę - tak, jak chciał tego Mistrz.

Karol był ulubioną marionetką swojego Pana. Powstał z miłości i dzięki niej stał się tak piękny, tak idealny. Mistrz pragnął tylko jego szczęścia, a Karol był szczęśliwy, gdy co dzień niewidoczne liny wciągały go wysoko ponad zasięg wzroku zwykłych ludzi. Karol każdego dnia po swoim występie zwijał się w kłębek w rogu miękkiej garderobianej kanapy, a jego Pan głaskał go po pięknych blond włosach. Każdego wieczoru składał na jego ustach pojedynczy pocałunek i zanosił go do wielkiego łoża, gdzie Karol zasypiał od razu. Bardzo kochał swojego Mistrza, a Mistrz kochał jego. Mówił mu to często:
- Karolu, jesteś moją ulubioną lalką. Perłą wśród tych wszystkich dzieci, które odchodzą od swojego stworzyciela. Kocham cię, mój Karolu, zawsze będę cię kochał – powtarzał, często nawet kilka razy dziennie.

Karol widywał inne marionetki, ale nigdy nie chciał poznać ich bliżej. Zawsze brzydziła go ta ich szarość, jakby były tylko marnymi rekwizytami. I tym właśnie były dla Mistrza. Miał tylko jedną ukochaną kukiełkę, która grywała w jego sztukach główne role.

Kukieła mistrza miała swoją ulubioną sztukę, która przedstawiana była każdego tygodnia w Teatrze przy ulicy Teatralnej. Sztuka ta nazywała się „Marionetka też człowiek”. Tę właśnie sztukę kończyła piękna, niczym nie przerwana droga w stronę nieba. Mistrz przed wejściem na scenę chwyta dłonie Karola i unosi jego nadgarstki do swoich ust. Całuje je zostawiając czarne ślady szminki. Potem to właśnie w tych miejscach pojawiają się niewidzialne sznury, które ciągną kukiełkę do góry. Tak było zawsze i tak zawsze będzie. Ale Karol lubił tą sztukę tylko dlatego, że mógł grając w niej, cały czas być razem z Mistrzem.

Lecz mimo wszystko Karol nadal był marionetką, a Mistrz jego jedynym Panem i Władcą. Lalka zawsze będzie lalką. Lalka prowadzana za sznurki zawsze będzie marionetką.